Το κυπριακό και το βράσιμο του βατράχου
Το κυπριακό είναι σε διαδικασία επίλυσης από το 1975 μέσα από εμπράγματες αλλαγές δεδομένων παράλληλα με την υπογραφή συμφωνιών και τις υποχωρήσεις στο τραπέζι των συνομιλιών.
Πρώτη εμπράγματη αλλαγή τέθηκε με την συμφωνία της τρίτης Βιέννης που προσυπέγραψε ο Γλαύκος Κληρίδης και προνοούσε την εγκατάσταση των τουρκοκυπρίων της ελεύθερης επικράτειας της Κυπριακής Δημοκρατίας στο κατεχόμενο βόρειο τμήμα.
Ακολουθεί η λεγόμενη συμφωνία κορυφής Μακαρίου - Ντενκτάς σύμφωνα με την οποία παραχωρείται χαρακτήρας κρατικότητας στον τουρκοκρατούμενο βορρά.
Η συμφωνία αυτή επιβεβαιώνει την αρχή των δύο ζωνών ως και την αρχή της εθνοτικής κοινότητας που διαβιεί εντός δικής της ελεγχόμενης ζώνης.
Οι συνομιλίες που ακολούθησαν με στόχο την Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία είναι η συνέχεια της συμφωνίας κορυφής. Το 2003 αποτελεί σταθμό στην εμπράγματη αλλαγή δεδομένων με την εμπράγματη άρση της εμπολέμου καταστάσεως και το άνοιγμα των οδοφραγμάτων.
Το 2004 συμβαίνει άλλη μια προδοτική εμπράγματη αλλαγή δεδομένων με τον Τάσσο Παπαδόπουλο. Όπου ως πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας αποδέχεται όπως το σχέδιο Ανάν τεθεί σε δημοψήφισμα ακυρώνοντας την αρχή της κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Στη συνέχεια το δημοψήφισμα αναγνωρίζει την ύπαρξη δύο λαών και δύο αυτόνομων εκλογικών σωμάτων. Το διπλό δημοψήφισμα με την συμμετοχή των εποίκων είναι μια πράξη αίσχους που αναβάθμισε σε αυτόνομο λαό το συνονθύλευμα των τουρκοκυπρίων και των εποίκων.
Ακολουθεί το σύμφωνο για την πράσινη γραμμή που προνοεί εμπορικές σχέσεις με τα κατεχόμενα και ταυτόχρονα αναγνώριση των θεσμών του κατοχικού μορφώματος.
Άλλη μια πράξη εμπράγματης αλλαγής δεδομένων που ακόμα συνεχίζεται είναι η πώληση των περιουσιών των προσφύγων στην Τουρκία. Όπου η πατρίδα κατατεμαχίζεται σε ατομικές ιδιοκτησίες και ξεπουλιούνται τα κομμάτια της στους κατακτητές.
Επίσης η παραχώρηση ταυτοτήτων της Κυπριακής Δημοκρατίας στους τουρκοκύπριους συνεχιζομένης της κατοχής αποτελεί πράξη εμπράγματης αλλαγής και απενοχοποίησης των τουρκοκυπρίων που από το 1963 συνετάχθησαν με τον τουρκικό επεκτατισμό.
Εδώ που έφτασαν τα πράγματα οι μεν συνομιλίες οδηγούνται στην πενταμερή διάσκεψη που είναι μεγάλο λάθος διότι επιβεβαιώνουν τις συνθήκες εγγυήσεως και συμμαχίας που έχουν καταργηθεί στη πράξη αφενός και αφετέρου εκμηδενίζουν την ανεξαρτησία και την αυτοδιάθεση της Κυπριακής Δημοκρατίας και δίνουν το δικαίωμα σε ξένες δυνάμεις να προσδιορίζουν τις επιλογές της άβουλης Κυπριακής Δημοκρατίας που εκούσια υποβαθμίζεται σε διοίκηση του νότου.
Παράλληλα όμως τίθεται και το σενάριο των εμπράγματων αλλαγών το οποίο δεν αποκλείεται να αντικαταστήσει τυχόν αποτυχημένη πορεία συνομιλιών με σταδιακή εφαρμογή σχεδίου λύσης χωρίς την μεσολάβηση δημοψηφισμάτων.
Πολλά θα μπορούσαν να γίνουν προς αυτή την κατεύθυνση και ο ελληνισμός της Κύπρου να μην αντιδράσει όπως δεν αντέδρασε στα προηγούμενα αίσχη και να αποδεχτεί αγόγγυστα τον αργό θάνατο του όπως ο βάτραχος αποδέχεται το αργό βράσιμο του στη κατσαρόλα.
Λαός και ηγεσία σκοτώνουν την πατρίδα.
Λουκάς Σταύρου
